Minder eten en meer bewegen?
“Je moet gewoon minder eten en meer bewegen!” Gewoon?
“Je moet geen koolhydraten meer eten, dat helpt.” Ach.
“Als je trek hebt tussendoor, eet je een stuk komkommer.” Oh.
“Je moet na 20.00 uur niet meer eten, dat helpt pas echt.” Mmm.
“Eet anders een lekkere rijstwafel in plaats van chips.” Grmbbl.
Wat een adviezen hè? Als je eenmaal gaat vertellen dat je wilt afvallen, weet iedereen het beter. De adviezen vliegen je om de oren, terwijl bovenstaande adviezen bullshit zijn. Sorry voor mijn taal, maar geen ander woord voldeed. Ik sta 6x per week in de sportschool, rijd 1x per week paard én wandel 2x per week meer dan 10 kilometer. Meer bewegen? Als ik geen koolhydraten (denk brood, pasta, rijst) eet, word ik bloed chagrijnig en krijg ik zeker weten een eetbui. Een stuk komkommer steek ik in mijn holle kies en een rijstwafel? Oók. ‘s Avonds niet eten, dat doe ik sowieso niet. Maar waarom zijn ze in Italië dan niet allemaal dik? I rest my case. Het is onzin. Afvallen is vaker een gevecht tegen jezelf. Tegen wat je geleerd hebt, hoe jij naar je lichaam kijkt én wat jij jezelf wijs maakt.
In gevecht met jezelf
En dat voelde ik de afgelopen dagen énorm, dat gevecht tegen mijzelf. De reden? Dat ik toch niet snel genoeg dat resultaat zag. Dán begint dat hoofd. “Ik ben nog steeds dik. Het werkt niet wat ik doe. Moet ik niet minder eten? Wat doe ik verkeerd? Waarom lukt het mij nu niet? Waarom gaat het niet snel genoeg? Waarom pas ik nog steeds die broek, terwijl ik allang een maat kleiner zou moeten hebben? Ik kan net zo goed een zak chips open trekken, want het heeft toch geen zin.” Herkenbaar? “WAT DOE IK VERKEERD?” vroeg ik aan Alex (the apple of my eye). “Dit,” was zijn (altijd rake) antwoord. “Denken dat je iets verkeerds doet.” Het is een mindshift, en soms een mindf*ck. “Vroeger kon ik in een maand zeker 5 kilo afvallen en nu? 9 ons? Wat is nu 9 ons?” Ik maakte het mezelf zo moeilijk en kwam er oprecht even niet uit. Als ik ‘slecht’ eet (denk een kaneelbroodje) dan voel ik me rot en als ik ‘goed’ eet (denk groentes) dan voel ik mezelf goed en daar lag mijn antwoord. Want waarom laat ik voeding mij vertellen hoe ik mezelf moet voelen? Waarom is voeding leidend? Waarom leun ik op voeding om mij een bepaald gevoel te geven? En daarbij… waarom ben ik zo streng (lees: keihard) voor mezelf? Waarom voelt het als falen als ik iets eet dat ik mijn hoofd niet in het rijtje “goede voeding” staat? Mooie vragen die ik mezelf mocht stellen.
"Hoeveel ben je nu afgevallen?"
“Hoeveel ben je nu afgevallen?” vroeg Alex en hij keek me diep in mijn ogen aan. “Uhm, 21 kilo inmiddels.” “Waarom focus je jezelf nu niet op hoever je al bent gekomen?” Tja, waarom? Waarom onthouden we elk klein woordje van feedback of kritiek en vergeten we honderden complimenten die daartegenover staan? Het voelde oprecht even alsof ik aan het verdrinken was. Ik wist het niet meer. Niet wat ik wilde delen op Instagram (want tja, daar moet je vooruitgang laten zien, wat natuurlijk ook onzin is), niet wat ik moest eten (dus at ik 2 kaneelbroodjes en 1 zak chips) en niet hoe ik nu verder ‘moest’? Lees je het? MOEST. Ik MOET. Van wie? Waarom? Mijn dochter én vriendin Stephanie hielpen me door twee inzichten met mij te delen (man, wat houd ik van mensen om je heen die je niet naar de mond praten, maar je liefdevol durfen te spiegelen). Didi, onze dochter zei: “Weet je nog vroeger dat je heel veel mediteerde en in stilte zat? Waarom doe je dat niet wat vaker? Je weet/voelt het namelijk wel, alleen je luister niet naar jezelf.” Daar moest ik van huilen, want ze had gelijk. Die stilte zoek ik niet vaak meer op, die rust neem ik vaak niet meer. Ik til gewichten, rijd paard, slaap veel (en goed), doe leuke dingen, kook mezelf hoedjes, reis.. máár wanneer ben ik nu stil en luister ik écht naar mezelf? Dat doe ik sinds ik dit proces ben gestart niet meer. Ik zei al: ze is een spiegel.
Vind vrienden die je spiegelen
Vanochtend ging ik paardrijden met vriendin Stephanie. Na een val (op mijn 16e) van een ander paard, durf ik niet goed meer te rijden en zij helpt me van deze angst af. Toen ik op Storm zat, zei ze “jij haalt je veiligheid uit Storm, althans dat probeer je, maar die veiligheid zit in jezelf hè?” Wow, direct voelde ik ook het lijntje naar voeding. Later dronken we even iets aan de picknicktafel naast de stallen en deelde ik open mijn gevoelens van de afgelopen dagen. “Zie je dat hoe jij op Storm zit en hoe jij met voeding omgaat, hetzelfde is?” Ik zeg, spiegel. Ik zag het. Ik snapte wat ze bedoelde. Ik mag leiderschap pakken over mijn eigen leven, en het vertrouwen en veiligheid in mezelf zoeken in plaats van het daarbuiten leggen. Storm (het paard) geeft me dat niet (en is daar niet verantwoordelijk voor), maar voeding ook niet. Waarom voel ik mezelf slecht als ik één hapje neem van een frietje? Waarom laat ik daardoor mijn dag bepalen? Waarom laat ik het verlangen naar een reep chocolade groter worden dan mijzelf en waarom gun ik het mezelf niet om ergens ook van te genieten zonder die stem “dit is niet goed voor je!”. Keihard was (lees je, verleden tijd) ik voor mezelf, dus ik snap dat er dan een gevecht ontstaat. Het harT voelt liefde, mijn hoofd is harD. Als dat hoofd nu dat harT wordt? Als ik nu met liefde naar mezelf kijk en vanuit die liefde voel wat voor mij werkt?
Trouw zijn aan mezelf
Ik moet namelijk helemaal niets. Ik heb een verlangen. Een verlangen om het lichaam dat ik in mijn hart en ziel voel en in de spiegel zie, ook te ‘hebben’. Ik voel het verlangen om lichter te zijn, slanker, omdat ik mezelf dan honderdduizend keer beter voel (dat weet ik). Omdat ik vitaal ouder wil worden. Omdat ik mezelf een liefdevolle relatie met eten gun. Verandering gaat niet in een maand tijd, zelfs niet in 7 maanden tijd. Verandering gaat stapje voor stapje, daar staat geen tijd voor. Verandering gaat gepaard met voelen, stilte, ruimte en rust. Met jezelf in het reine komen, jezelf uit de conditioneringen halen (zoals “een croissantje is slecht”) en lief zijn voor (mini) Rachelle.
Dit is mijn pad. Ik mag trouw zijn aan mezelf en de veiligheid die ik zo naarstig zoek bij anderen in mezélf terugvinden, aarden, en dus niet langer zoeken in voeding of paard Storm. En met die inzichten loop ik verder op mijn pad. Zondag begin ik aan de laatste reeks van 5 zondagen van mijn studie orthomoleculair voedingstherapeut (na 2 jaar naar school/studeren, doe ik zondag 24-11 examen) en ik kan niet wachten om mijn ervaringen, mijn pad, te combineren met kennis om zelf andere vrouwen te begeleiden. Eerlijk, oprecht, bewust en liefdevol.
❤️🔥❤️🔥❤️
❤️
Zo herkenbaar. Je woorden raken me en geven mij steun. Ik zit ook in dit proces en vind t zo moeilijk. Maar inderdaad we moeten het anders gaan zien en weg met dat schuldgevoel. Jij kan dit. En ik ook. Liefs ♡
Zeker weten! We can do this❤️
Zo mooi hoe je je proces omschrijft en precies dat: de stilte in jezelf weer opzoeken…
Het hangt allemaal samen en hoe fijn is dat! Wanneer we dit met elkaar kunnen verbinden ontstaat er voldoening ☺️
Dankjewel voor het delen ❤️
❤️
Ten eerste ben ik zo trots op.jou dat je het zo goed doet na je operatie. Hoe je er ook uit ziet, dik of dun ik hou van je zoals je bent. Je ziet er super mooi en knap uit en laat ajb niet het eten beslissen over jezelf. Maar beslis zelf wat en hoe je wilt eten. Probeer de gedachten los te maken en leef het leven. Hou van je. 🙏🏻❤️
Hou van je ❤️