Storytime. Ik was (maanden geleden) met mijn dochter in Rotterdam en we liepen tussen het winkelen door (Zuidplein) richting onze auto (parkeergarage) om alvast wat tassen erin te leggen. In mijn ooghoeken zie ik een man aan komen lopen en alles in me riep: “niet oké!” Ik deed snel de tassen op de achterbank en ging met m’n rug naar de auto staan, mijn gezicht naar hem.
Hij ging langzamer lopen en keek me aan. Een auto na onze auto draaide hij om en begon nog langzamer te lopen.
Geen mens te bekennen in de parkeergarage. Iets verder bleef hij staan, en keek me strak aan. “De auto in, nú!” riep ik tegen dochterlief. Op het moment dat we de deuren dichtsloegen en ik de auto op slot deed, iets wat je als vrouw helaas áltijd direct moet doen, begon hij richting onze auto te rennen.
Bij mijn deur probeerde hij de deur open te maken en ik schreeuwde, “rot op!”
Hij bleef staan, ons aankijkend. Minutenlang. “Wat doen we?” vroeg Didi (dochter). “We wachten tot er mensen komen, en dan lopen we met ze mee terug naar boven”.
Ondertussen bleef hij naast onze auto staan. Ik zag twee auto’s het hek binnen rijden en hij zag het ook. Liep langzaam richting de zuil waar je je parkeerticket kon betalen. We wachtten tot de mensen uit de auto’s uitstapten en liepen met de meute mee naar boven. Nu wachten tot we met een meute weer naar beneden kunnen om onze auto uit de garage te rijden.
Soms haat ik het intens om vrouw te zijn. Vertrouw altijd op je intuïtie is goddank wat Didi (16 jaar) leerde. Maar geschrokken was ze wel degelijk.
Hoe voed je een dochter op in een wereld die voor vrouwen vaker onveilig is dan veilig? Vertel mij het maar…
Jeetje dit meen je niet. Heb je niet verteld. Zeker angstjagend Blij dat jullie zo snel hebben gehandeld. Pff moet er niet aan denken. 🙏🏻😘
Ja het was eng! Ik stond helemaal te trillen. Luisteren naar je intuïtie was de les hier voor Didi.