Mijn drugsdealer is de supermarkt
Afvallen is zoveel meer dan “minder eten en meer bewegen”. Het is een reis naar de krochten van je ziel, waar je jezelf goed in de spiegel aan mag kijken en mag voelen waarom je doet wat je doet. Waarom je eetbuien hebt, waarom je het liefste op de bank ligt met een zak chips, waarom je élke dag weer in je hoofd dat gevecht moet leveren met (tegen) voeding? Mijn vriendin zegt weleens, als je drugsverslaafd bent, zoek je je dealer niet meer op (even zwartwit gezien, hè). Maar wat als je eet verslaafd bent? Je hebt voeding nodig om te leven. Je móet dus wel eten. Je móet dus jouw drugs nemen om te leven. Die relatie is zo complex en ingewikkeld dat wanneer je gaat afvallen je jezelf keihard tegen gaat komen. Zoals ik dat deed (en nog weleens doe).
Dan blijf ik liever dik...
Elke kilo is, zeker in het begin, een struggle. Zowel lichamelijk als in je hoofd. Ken je de term ‘hoofdhonger’. Dat gevoel dat je ‘ergens’ zin in hebt, maar eigenlijk geen trek hebt. Dat lege- en knagende gevoel dat langzaamaan steeds groter wordt tot formaat eetbui. Het is wegeten. Het wegeten van een leegte die je uiteindelijk wel moet aankijken, anders val je never nooit af. Het is verdoven van hetgeen er naar boven wil drijven.
Die eetbui is simpelweg het verzwaren van die leegte, zodat het weer naar die krochten van je ziel afdaalt. Afvallen is dat gevoel toelaten. Voelen. Bewust op de bank gaan zitten en voelen wat er boven komt. Het is NIET die zak chips leegeten en daarbij die vier repen chocolade, maar naar jezelf kijken en vragen: “wat voel ik?” “waarom voel ik wat ik voel?” en “wat wil ik verdoven?”
Afvallen is extreem onveilig
Daarom is afvallen extreem onveilig en oncomfortabel. We zijn als mensen geneigd naar comfortabel en veiligheid te bewegen en daarom dacht ik heel vaak “dan blijf ik maar dik.” Ik wilde niet kijken naar wat er onder al die kilo’s lag, die ik aan was gekomen. Eenzaamheid, verlies, trauma. Het wegeten van dat gevoel is zoveel gemakkelijker. Eetbuien zijn veilig, want die kennen we. We hebben (hoofd) ‘honger’, we eten alles wat los en vast zit om onszelf te verdoven. En pijnigen onszelf de 24 uur die daarna volgen met schuldgevoel. Zelfkastijding.
“Zie je wel, ik kan het niet.”
Hoe ongezond het ook is, dit is wat we kennen en dus veilig. Niet grijpen naar je favoriete drug (in dit geval eten) is mega onveilig, want wat dan? Wat komt er dan naar boven? Wat gebeurt er als we dat gevoel aankijken? Als we diep in onszelf duiken?
Bloed, zweet en trainen
Dus ja, afvallen is minder eten en meer bewegen. Máár afvallen is ook zelfonderzoek. Het durven voelen, zónder het weg te eten. Val je dan nooit meer in de (eet)val? Jawel, maar dan weet je in iedergeval waarom. Bewust een eetbui hebben, is het begin van het einde. Zo schaaf je elke keer een scherp randje van dat gevoel af waardoor je, en op dat punt ben ik nu, niet langer eten nodig hebt als verdoving. Maar enkel als brandstof. Je komt vormen van zelfliefde tegen die je nog niet kent, en die zelfliefde? Die maakt dat je het jezelf gunt steeds gezonder te eten. Omdat jij dat waard bent. Omdat je lichaam dat waard is.
Relatietherapie met voeding
Afvallen is voor mij precies dat. Zelfonderzoek doen naar waarom je zoveel wilt eten, waarom je eetbuiten hebt. Relatietherapie met voeding. Maar ook krachttrainen om je mindset te versterken. En jezelf verdiepen in goede voeding (weten wat je wel en niet in je mond wilt stoppen) en elke dag, élke dag, bewust voor jezelf kiezen. Jij bent het waard om die lagen af te pellen en te zijn wie je werkelijk bent.
Kun je dan nooit meer chips eten? Zeker wel, uiteindelijk wel. Maar dan wel chips zonder schuldgevoel en zelfkastijding. Die smaakt zoveel lekkerder.
