Verliezen in mijn eten
Er was een tijd dat ik dacht dat ik de enige was. De enige die een eetbui had, die zichzelf verloor in grote hoeveelheden eten. De enige die wist hoe het voelt om niet te kunnen stoppen, om door te eten tot er niets meer overblijft, behalve schuldgevoel. Ik ben zelfs opgenomen geweest. Op het moment dat ik 42 kilo woog. Ironisch hè? Ik was te licht, maar voelde me loodzwaar van binnen.
Alles of niets (en meestal alles)
Eten was voor mij nooit gewoon eten. Het was óf controle, óf chaos. Óf ik at niets, óf ik at alles. Niet één koekje, maar de hele rol. En daarna nog vijf boterhammen om de schaamte te verdoven. Het klinkt misschien overdreven, maar als jij dit herkent, weet je dat het akelig precies zo kan gaan.
Een eetbui draait niet om honger. Het draait om leegte. Om emoties die te luid zijn om stil te krijgen. Om een hoofd dat niet uitgaat, en een lichaam dat smeekt om rust.
Van zwakte naar vak
Wat ooit mijn grootste geheim en schaamte was, is nu mijn grootste kracht. Ik heb er mijn beroep van gemaakt om vrouwen te begeleiden die met hetzelfde worstelen. Niet alleen omdat ik erover geleerd heb in mijn opleidingen als voedingstherapeut en vrouwencoach, maar omdat ik het zelf heb geleefd. Gevoeld. Gehaat. En stukje bij beetje heb doorbroken.
Ik weet hoe het voelt om jezelf te verliezen in een eetbui.
Ik weet hoe het voelt om wéér tegen jezelf te zeggen dat dit de laatste keer was.
Ik weet hoe het voelt om te geloven dat er iets mis is met jou. Ik weet hoe het voelt om elke maandag opnieuw te beginnen.
En ik weet ook dat het anders kan.
Begrip boven oordeel
Ik geloof niet in streng zijn. Je bent al streng genoeg voor jezelf. Wat je nodig hebt is begrip, inzicht en praktische stappen om uit die cirkel van alles-of-niets te breken. Om te leren luisteren naar je lichaam, je cyclus en je emoties, zonder dat eten de enige uitweg hoeft te zijn.
Een eetbui maakt je niet zwak. Het maakt je mens. En dat mens mag leren hoe je weer in evenwicht komt, zonder schuld, zonder schaamte.
Dit is waarom ik doe wat ik doe. Omdat ik weet dat vrijheid van eten niet ‘gewoonweg wilskracht’ is. Het is jezelf opnieuw leren kennen, je innerlijke criticus een nieuwe functieomschrijving te geven, je gevoeligheid te omarmen en weer rust kunnen vinden.
