Er is iets geks aan de hand. Je weet precies wat je zou moeten eten. Je hebt meer kennis over voeding dan menig diëtist. Je wéét dat het niet slim is om jezelf te belonen met chips of jezelf te straffen met sapjes.
En toch zit je soms weer op de bank met dat pak koekjes. Niet eens omdat je honger hebt. Je bent moe. Vol. Onrustig. Leeg.
En dan komt dat ene zinnetje: “Wat is er mis met mij?”
Maar hier is de keiharde waarheid: er is niks mis met jou.
Eten is niet het probleem. Eten is het symptoom.
Het is wat je doet als je te vol zit van emoties waar je geen ruimte voor hebt. Het is hoe je je zenuwstelsel sust als je hoofd blijft draaien. Het is hoe je ‘even rust’ vindt als je wereld te veel is, of jij jezelf te weinig.
We leven in een maatschappij waarin alles draait om controle. Discipline. Presteren. En als je daar gevoelig voor bent, wat veel vrouwen zijn, zeker hooggevoelige vrouwen, dan gaat het “mis”. Niet omdat jij faalt. Maar omdat jij voelt.
Meer dan anderen. Dieper. Sneller.
En die gevoelens moeten ergens heen.
Als je ze niet mag uitspreken, ga je ze inslikken.
Als je ze niet kunt reguleren, ga je ze dempen.
Met eten.
Dus nee. Je bent niet zwak. Je bent overprikkeld, overweldigd, en ondersteund door… niemand. Althans, zo voelt het vaak. Behalve dan door die reep chocola. Die zegt niks terug. Die vraagt niks. Die is er gewoon.
Tot je klaar bent. En dan komt de schuld.
De schaamte. De belofte: morgen anders.
Maar morgen komt nooit, als je blijft doen alsof eten je vijand is.
Want zolang jij je focust op het eten, hoef je niet te voelen wat er écht speelt.
Eten is je afleiding. Je rookgordijn. Je verdoving.
Niet omdat je dat leuk vindt. Maar omdat het werkt. Voor even. En daarna keert de leegte terug. Groter dan daarvoor.
Wat heb je écht nodig?
Wat wil je lijf je vertellen als het hunkert?
Wat wil je hart dat je eindelijk hoort?
Als je dat durft aan te kijken, komt er ruimte. Geen perfecte controle, maar rust. Geen rigide regels, maar richting.
En dat, lieve vrouw, is waar de vrijheid begint.
