First things first
Oké, voordat ik deze blog ga schrijven, eerst een aantal zaken die ik uit de weg wil hebben. Nee, ik geloof niet dat mensen in een hokje te diagnostiseren zijn, maar ik was wel erg blij met deze diagnose. Waarom? Omdat het mij een reden gaf (let op: geen excuus) waarom ik doe wat ik doe, voel wat ik voel en soms ben wie ik ben. De meningen zijn over dit onderwerp nogal verdeeld; het zou vanuit trauma komen, het zou iets zijn dat je jezelf aanpraat? Je zou kunnen zeggen: “ik doe het, maar ik ben het niet..” maar het feit blijft dat ik het nu ervaar. Punt. En dat is vaak wonderlijk, ook soms lastig en nog vaker ‘anders’. De diagnose, zo zie ik het dan, want ik slik geen medicijnen en pak het meer holistisch aan, was voor mij een bevestiging en bevrijding tegelijk. Dat uit de weg hebbende, let’s go!
De diagnose
Ik zal je een deel van mijn diagnose laten lezen, vastgesteld na diverse onderzoeken door een master klinisch psycholoog/psychotherapeut (deze man is echt geweldig met zijn holistische aanpak)!
Besluit:
-Ernstige ADHD problematiek (ADHD van het gecombineerde type) met
hoogbegaafde, hoog-sensitieve Pt.
-ASS problematiek geconstateerd en gediagnostiseerd met hoogbegaafde,
hoog-sensitieve pt.
Wat? Ik? Autistisch? Goed, ADHD runs in the family dus die snapte ik nog wel, maar autisme? Beelden van de film “Rainman” schoten door mijn hoofd en ik durf toe te geven (i know) dat ik gedacht heb, ‘maar ik ben toch niet gek?’ Tja, ik wist er dus nog niets vanaf, vandaar deze gedachte die ik eerlijk met je deel. Nu, na jaren zelfonderzoek en therapie naar ADHD en autisme bij vrouwen (want dat is weer zo anders dan bij mannen), weet ik wel beter. Maar ik wilde mijn eerste reactie je niet onthouden.
ADHD bij vrouwen
Laat ik beginnen met benoemen dat wat ik deel vanuit mijn koker komt. Mijn vertaling van de artikelen die ik heb gelezen of de therapie die ik heb gevolgd. Mijn wereldbeeld, mijn waarheid.
ADHD bij vrouwen uit zich zoveel anders dan bij mannen. We denken vaak aan fysiek druk gedrag, bewegelijke jongens en dat is niet zo gek. Tot voor kort werd er namelijk alleen onderzoek naar ADHD gedaan bij mannen en dus was er weinig bekend over hoe zich dat bij vrouwen uit.
Ik zal een aantal persoonlijke kenmerken met je delen:
- Ik ben snel afgeleid, en vind het extreem lastig om mijn aandacht ergens lang bij te houden (mits ik in mijn hyperfocus zit).
- Ik ben altijd álles kwijt, vergeet zelfs mijn moeder als ze op het station zou staan wachtend op mij en het is dat mijn hoofd eraan vast zit anders lag deze overal en nergens.
- Soms ben ik niet vooruit te branden omdat ik een soort burn-out achtige klachten ervaar (overweldigd door zelfs de kleinste taken die ik nog moet doen).
- Ik ben je altijd een stap voor als we een gesprek hebben want als jij één woord uitspreekt, weet ik al wat je wilt zeggen. Daardoor kan ik geïrriteerd raken omdat het mij niet snel genoeg gaat. Ik kan slecht tegen ‘traagheid’ (understatement).
- Ik kan hyperactief zijn afgewisseld door uren vanuit hyperfocus iets onderzoeken (en stoor me dan ook niet ajb).
- Ik ben een extreme dromer en droom vaak urenlang weg (hoor dan ook niets).
- Ik ben slecht (zeer slecht) georganiseerd thuis (op het werk tegenovergesteld) en zelfs de was aanzetten, daar kan ik al een hele dag tegenop zien en uitstellen (lang leve diegene die mij helpt in de huishouding, waardoor het altijd netjes en op orde is).
- Mijn binnenwereld is grootS en luid, met tientallen dingen (vragen, stemmen, taken) die de hele dag door me heen gaan. Vermoeiend.
- Van teveel en harde geluiden raak ik enorm over-gestimuleerd en daar reageer ik dan ook erg heftig op (boosheid, verdriet, afzonderen). Een concert zoals Coldplay gaat goed, omdat ik mezelf daarop instel, maar heb dan twee dagen nodig om weer tot mezelf te komen.
- Gecompliceerde zaken snap ik in seconden, maar ga je het aan me uitleggen haak ik af.
- Ik kan alleen goed naar je luisteren als ik iets anders aan het doen ben (maar inmiddels geleerd dat ik iemand aan “moet” kijken, maar luister dan wel op 70% van mijn kunnen).
- Ik kan geen film of serie kijken/een boek lezen/lang op een zonnebedje liggen, althans dat kan ik wel maar dan loop ik soms heen en weer naar de keuken of naar het washok om de was aan te zetten.
- Ik vergeet alles, ook woorden, dus als ik naar boven loop kan het zijn dat ik denk “wat ging ik nu ook alweer doen?” (en dat dan 7 keer).
- Ik heb 21 diploma’s en niet om op te scheppen, maar om aan te geven dat ik vaak aan iets nieuws start waar ik mezelf dan weer in wil verdiepen (lees verder om de contradictie te lezen hiervan).
Autisme bij vrouwen
Ook hiervoor geldt, ik deel vanuit mijzelf, onderzoek dat ik zelf heb gedaan en heb geleerd tijdens mijn therapie.
Autisme bij vrouwen uit zich ook veel anders dan bij mannen en ook hiervoor geldt, er is lang geen onderzoek gedaan naar autisme bij vrouwen. Ik zal net als bij ADHD eerst wat kenmerken delen die ik ervaar (en die dus haaks staan soms op mijn ADHD):
- Ik ben eenrichtingsverkeer qua communicatie.
- Ik observeer al van kleins af aan mensen en kopieer hun (sociale) gedrag (omdat ik dacht dat dat van me verwacht werd in bepaalde voor mij lastige situaties).
- Ik ervaar veel angsten.
- Het overcompenseren maakt me voortdurend moe.
- Ik fladder met mijn handen in voor mij lastige situaties.
- Ik krijg veel rust van structuur (terwijl mijn ADHD er een zootje van wil maken).
- Ik houd mezelf sterk vast aan gewoonten en rituelen en wanneer dit afwijkt kan ik veel stress ervaren (bijvoorbeeld hoe ik bepaalde dingen doe, maar ook waar ik slaap/de volgorde van douchen/eten enzovoort).
- Ik ga op in één hobby en heb geen ruimte voor andere interesses (door mijn ADHD wil ik dan weer 100 dingen starten).
- Ik heb moeite met veranderingen, terwijl mijn ADHD ernaar verlangt.
- Schrijven gaat mij beter als dan praten. Voor de mensen die met mij praten en denken huh? Maar we hebben vaak mooie gesprekken? Dat klopt, maar die vermoeien me enorm (niet met mijn inner circle). Terwijl het opschrijven van mijn gevoelens me juist energie geeft.
- Ik vind veel sociale situaties lastig (vooral met ‘vreemde mensen’ en vermoeiend en laad alleen op als ik alleen ben in stilte.
- De verwerking van mijn sensorische prikkels verloopt tamelijk traag.
- Ik eet mijn eten in bepaalde volgorde en wijk daarvan niet af. Mijn eten mag elkaar ook niet raken, want dan eet ik het niet meer. Vandaar mijn fonduebordje.
- Eet- en drinkgeluiden van anderen maken me letterlijk ziek en zwaar geïrriteerd. Ik kan er oprecht niet naar luisteren.
- Ik ervaar vaak paniek in situaties die ik van te voren niet in kan schatten, waardoor als we iets bezoeken ik eerst 10 filmpjes ervan moet kijken om eerst te zien “hoe het hoort”, en het eruit ziet, zodat ik dat van me af kan zetten. En dat als reiziger pur sang.
En over dat laatste gaat deze (lange) blog. Reizen met autisme en ADHD en neen, ik neem ze niet mee in mijn koffer en weet dat ik dit ervaar en niet ben, maar feit blijft: het is er (nu).
Reizen met ADHD en autisme
Ik ben een reiziger pur sang. Heb inmiddels al 40 landen mogen bezoeken en ga goed op het (deels) zwervende bestaan. Geen dag die hetzelfde is (ASS no like), mooie plekken bezoeken en dan weer doortrekken. Leg je mij een week lang ergens aan een zwembad in de zon (zoals nu) dan heb je de welbekende poppen aan het dansen, want dan raak ik verloren.
Ik schets je een plaatje
Omdat ik een man heb die graag zonnebaad (en dit uren kan) schets ik je even een plaatje. Zomer 2024. We reden eerst naar Limoges voor een paar dagen (waar ik van te voren al kijk wat ik wil zien, waar ik wil eten en hoe het eruit ziet). Vandaar reden we naar Andorra (waar we ook even zouden verblijven) en ik weinig tot geen onderzoek had gedaan, waardoor er paniek (want waar zijn we, waar gaan we heen) ontstond. Zeker toen we al op reserve reden, over bergwegen, en er geen benzinestation te bekennen is. Dan ga ik fladderen, ervaar ik paniek, tranen en is het even minder leuk met mij (lang leve Alex die inmiddels weet hoe ik reageer en me altijd weer in de rust kan krijgen).
Vervolgens reden we naar Spanje waar we nu een week lang bivakkeren. Zon, zee, zwembad en ligbed. Daar lig ik nu op, deze blog schrijvend, terwijl ik aan gister (maandag) denk. “Ik verveel me!” zei ik tegen Alex. De dagen zijn lang, zonder al te veel structuur.
Ligbed versus zwemmen
“Wil je op pad, liefje?” vroeg Alex. Nee, want ik weet dat hij hiervan geniet. “Nee hoor schat, ik verzin wel iets…” Na tien minuten zwemmen, ga ik tien minuten liggen op het zonnebed. Daarna loop ik naar binnen om alvast de lunch klaar te maken en loop weer naar buiten om te liggen. Vervolgens ga ik het zwembad weer in (want ik lig tenslotte al tien minuten) om synchroonzwemmen in mijn eentje te leren. Vervolgens Google ik alles over synchroonzwemmen (hyperfocus). Dan is het tijd voor een work-out of de lunch. Daarna ruim ik de lunch op en ga weer liggen. Na tien minuten (of misschien wel vijf) ga ik weer zwemmen en ontdek ik dat mijn benen niet helemaal “open-wijd-sluit” doen en ga ik dat oefenen. Dán ga ik weer liggen en Google ik “zwemles” en kijk ik vijf video’s over hoe je het jezelf kunt aanleren snel te zwemmen wat ik dan vervolgens probeer.
De nachten versus de dagen
De nachten zijn het lastigst, zeker de eerste twee (!) want ik ken de geluiden niet, waardoor ik niet goed kan slapen en er vijf keer uit loop. Ik check drie keer of alle deuren op slot zijn en beleef in mijn hoofd elk moment van die dag voordat ik in slaap val. Dan schiet ik ineens wakker “want dit moet ik niet vergeten” en dus schrijf ik dat op in mijn 100e notitieboekje (waarvan er nog 98 leeg zijn).
De andere kant van die vakantieplaatjes
Ik schets het je natuurlijk iets grappiger (want ondanks dat mijn gezin erom lacht, kan het ook lastig zijn) en ik geniet oprecht van deze reizen, maar ik probeer je uit te leggen dat het ook een andere kant heeft al die mooie vakantieplaatjes.
Ik geniet
Ik geniet van de kookvideo’s maken (mijn nieuwe hobby (dus kom niet met je DM “geniet je ook wel als je stories en reels deelt”) en ik geniet van dit blog schrijven (mijn uitlaatklep). Dus nu, de volgende dag, sta ik mezelf toe te zijn wie ik ben. Geniet ik van het zwemmen (vraag me alles over synchroonzwemmen en ik weet het), van de zon en van mijn ligbed. Er is niet één manier van reizen, er is mijn manier. Ik ben aanwezig in al deze verhalen, met alles wat ik meebreng en dat is oké.
Ik lig wellicht niet urenlang op een ligbed (ligt wel heus erg lekker), maar op mijn manier lig ik. En ik geniet met volle teugen én ik ontspan. Op mijn eigen unieke manier.
PS’en
P.s. 1: Overigens schets ik nu alleen de kenmerken die ervaren kunnen worden als “last”, maar er zijn nog meer mooie kenmerken. De kinderlijke verwondering, élke dag weer. Een natuurlijke nieuwsgierigheid, levensvreugde uit de kleinste momenten kunnen halen, ambitieus en altijd heerlijk enthousiast.
p.s. 2: De terugroute rijdt ons langs Zwitserland waar we ook nog een paar dagen blijven, nu al zin in én aan het inlezen over Genéve.
P.s. 3: Door mijn voeding aan te passen en heel clean te eten kan ik de scherpte er wel degelijk afhalen, dus daar blijf ik mezelf in verdiepen.
Mooi blog, gedeeltelijk herkenbaar. Ook al ben ik tijdens het lezen maar 3 keer opgestaan 🤣
hahahaha fijn gedeeltelijk dan!! Dank je wel!
Schatje , ik heb het geen seconde moeilijk met je gehad 🏖️♥️
En ik niet met jou <3 Het was geweldig!! Dank je wel daarvoor, kijk er nog echt met liefde op terug!